30-4-2020 - Tip van Anieke

Paolo Cognetti schreef in De acht bergen over de Italiaanse Alpen waar hij vandaan komt, maar gaat in Zonder de top te bereiken naar de Himalaya. Hij gaat op pad met twee vrienden, bewoners van het gebied zelf en een aantal lastezels. Een karavaan van 28 zielen. Vrijwel niemand spreekt Engels, wat hem alle gelegenheid geeft om na te denken. Alleen aan een loslopend hondje bindt hij zich. Terwijl hij de ene voet voor de andere blijft zetten en bij vlagen flink last heeft van hoogteziekte, overdenkt hij de Tibetaanse cultuur, waar mensen eigenlijk naar op zoek zijn wanneer ze op reis gaan en komt hij meer te weten over zichzelf.

Wie bekend is met de boeken van Paolo Cognetti is het wellicht met me eens dat hij het bijzonder goed voor elkaar krijgt om de lezer in de omgeving van zijn boek te plaatsen. In De acht bergen zag ik de alm en bergen glashelder voor me. Ook in Zonder de top te bereiken heeft hij het voor elkaar gekregen om de omgeving buitengewoon levendig van het papier te laten spatten. Hij is er echter ook in geslaagd om de binnenwereld van de ik-persoon heel geloofwaardig te doen overkomen. Je komt hierdoor bijzonder dicht bij de belevingswereld van de hoofdpersoon.

Zonder de top te bereiken is een fijn boek voor wie houdt van mijmeren, en voor wie zich niet per se vast hoeft te bijten in een spannend plot of emotionele roman. Het is een dun boek dat je maar zo uit hebt, maar wanneer je het weglegt heb je toch een hele reis achter de rug.

Anieke

Medewerker Informatie & Advies bij dbieb

Ik ben al mijn hele leven een echte lezer. Het begon met klassieke favorieten als De brief voor de koning en vrijwel het hele oeuvre van Carry Slee, nu lees ik het liefst literaire romans en, eigenlijk zonder opzet, veel boeken met dieren in de titels. Ik houd van boeken die een tikkeltje pijnlijk zijn en relaties blootleggen.