26-09-2024 Tip van Jannie

Wie de serie “De Joodse raad” heeft gezien kan niet anders dan onder de indruk zijn van het verhaal van Virrie Cohen. Lang heeft ze niet willen en kunnen praten over wat er allemaal is gebeurd. Toch heeft ze haar herinneringen opgeschreven en haar zoon, Rob Oudkerk, heeft dit nu als boek uitgebracht.

Rob heeft zelf een uitgebreid voorwoord geschreven. Hierin wordt al duidelijk dat praten over wat er is gebeurd heel moeilijk was voor Virrie. Dat wil zeggen: ze kon wel over de feiten praten, maar niet over haar gevoelens daarbij.

Na het voorwoord volgt een korte biografie en dan lees je het dagboek van Virrie. Duidelijk wordt de tweestrijd waarin Virrie verkeert om de positie van haar vader als voorzitter van de Joodse Raad, zij gaat immers lijnrecht tegen hem in. Al lezende voel je de pijn van Virrie, hoewel het boek vrijwel nergens over haar gevoelens gaat, ze noemt de zaken feitelijk zoals ze in haar herinnering hebben plaatsgevonden. Van bepaalde dingen weet ze niets meer, die heeft ze ver weggestopt in het “Cohen-doosje”. En hier zit voor mij ook wel de kracht van het boek: je moet echt wat tussen de regels doorlezen om te proberen je een voorstelling te maken van Virrie allemaal heeft gedaan en meegemaakt om zoveel kinderen te redden. En haar pijn die ze voelt voor alle kinderen die ze niet heeft weten te redden.

Na het dagboek volgen vijf interviews met mensen die als kind in de crèche gezeten hebben. Deze mensen waren natuurlijk nog heel jong destijds en hebben veel verhalen van horen zeggen. Ze vertellen over hoe hun leven is verlopen nadat ze zijn gered uit de crèche en naar pleeggezinnen zijn gegaan.

Het is een indrukwekkend boek met een verhaal dat misschien bij velen nog niet bekend was vóórdat de serie “De Joodse raad” werd uitgezonden. Zeker de moeite waard om te lezen, ook als je de serie nog niet hebt gezien. De serie zelf is nog terug te kijken bij de NPO.

Jannie

Medewerker informatie & advies bij dbieb

Het schijnt dat ik al kon lezen voordat ik naar school ging. Zelf weet ik dat niet meer, wel dat ik zolang ik me kan herinneren een lezer ben geweest. Als ik in een boek zit kun je tegen me praten wat je wil, maar ik zal je dan niet horen. De laatste tijd lees ik veel biografieën, deze zul je bij mijn tips vast regelmatig voorbij zien komen. Horror en science fiction zijn aan mij niet besteed, voor de rest lees ik alle genres door elkaar. Heerlijk, die afwisseling!