7-1-2021 - Tip van Jacqueline

Een boek vol boosheid, wanhoop en verdriet. Bibi moest dit boek schrijven voor ze verder kan met het schrijven van non-fictie boeken voor de jeugd. Het is een autobiografisch verhaal over het gezin waarin zij opgroeide. Het verhaal wordt verteld door Anna (Bibi) en gaat over haar zus Lize (Sarah) en hun broer. Ze vormen geen gelukkig gezin dat dan ook eindigt door een scheiding van hun ouders. De relatie met hun vader verslechtert door desinteresse van zijn kant. Wel bezoeken Anna en haar broer hem regelmatig in zijn Akkerhuisje in Zeeland. Zonder Lize, zij is slechthorend en blijft thuis bij haar moeder. Anna, als oudere zus, beschermt haar ook tijdens het huwelijk van Lize en bij haar ziek zijn.

De tweede verhaallijn gaat over Lize die kanker krijgt als ze begin 40 is. Zij weigert zich bij de ziekte neer te leggen en bezoekt ziekenhuizen in het land en het buitenland. Lize blijft een energieke vrouw en weert zich dapper. Anna begeleidt haar vaak naar de ziekenhuizen. Lize heeft een slecht huwelijk met een gewelddadige man. Anna maakt dat op een afstand mee en wordt vaak te hulp geroepen door haar zus. Er volgt een scheiding. Anna weigert de naam van haar ex-zwager te noemen en gebruikt omschrijvingen zoals: ‘Moge een tornado het pad kruisen waarop hij loopt’. Vlak voor Lize doodgaat komen haar vader en haar zoontjes langs. Bij haar overlijden zijn haar moeder en Anna aanwezig. Ze is dan 43 jaar.

Het derde verhaal is de houding van de ex-zwager richting Anna. Hij verbiedt het contact tussen de zoontjes van Lize en Anna en haar moeder. Hij vindt dat Anna teveel de kant van Lize koos tijdens hun scheiding en dat zet hij haar nu betaald. Bij de begrafenis van Lize moeten oma en Anna zo gaan zitten dat ze de kinderen niet kunnen zien. Als ze hoort dat haar vader en broer de kinderen wel blijven zien, krijgt ze zin om haar naam te veranderen. Aan het einde van het boek probeert Anna de situatie vanuit haar ex-zwager te bekijken maar dat lukt niet helemaal. Ze noemt dan wel zijn naam. Het boek eindigt met een beetje hoop ‘…want hoop, dat is iets goeds, van alle dingen misschien het beste, en goede dingen, dat wist ik zéker, sterven niet.

Het is een heel aangrijpend verhaal waarin de heftige gebeurtenissen gevoelig worden beschreven. Alle verhaallijnen lopen door elkaar en het boek is toegankelijk geschreven. Een boek waarvan ze hoopt dat haar neefjes het ooit zullen lezen. Als een eerbetoon aan hun moeder.

Jacqueline

Mijn naan is Jacqueline Oversteegen en ik heb altijd al veel van lezen gehouden. Tijdens mijn middelbare school periode werkte ik als vakantiehulp in de bibliotheek en daarna volgde ik de opleiding tot bibliothecaris. Dus boeken zijn een vast bestanddeel van mijn leven. Ik lees voornamelijk Nederlandse auteurs. Mensje van Keulen, Stephan Enter en Thomas Verbogt zijn een paar van mijn favoriete schrijvers.