9-7-2020 - Tip van Jacqueline

In 1942 is het Joodse meisje Leie Blum 3 jaar oud als ze bij een gelovig boerengezin in de Krimpenerwaard wordt gebracht. Ze wordt door een voor haar vreemde meneer gebracht en heeft een lege koffer bij zich. Tot de meneer vertrekt wijkt ze niet van zijn zijde. De dagen en weken daarna staat Leie steeds bij het raam te wachten. Langzamerhand begint ze te wennen bij het gezin van Tom en Nellie. Met behulp van Luit, een zoon, die haar liefde voor de koeien bijbrengt. Na afloop van de oorlog komt haar moeder Zerel maar Leie herkent haar niet, ook omdat zij alleen Duits praat. Zerel pleegt zelfmoord en Leie wordt uit logeren gestuurd tot na de begrafenis.

Als Leie 11 jaar oud is vertelt Nellie haar dat zij niet haar echte ouders zijn. Daarna kan ze niet meer omgaan met Nellie. Leie loopt steeds vaker weg en wordt dan gevonden door Tom en Luit. ‘Je moet niet steeds weglopen zegt Luit, en ze dacht: ik loop niet weg, ik laat me vinden.’ Na de middelbare school gaat Leie naar de kweekschool. Op een dag zoeken drie jongens een kampeerplek bij de boerderij. Eén van hen is Dirk en zij voelt meteen veel voor hem. Ze trouwen en wonen op de boerderij van Dirk. Ze worden een gezin als Anton en Meeus worden geboren. 15 jaar lang een gelukkig gezin. Dan overlijdt haar pleegmoeder Nellie. Leie is al jaren niet meer bij Tom en Nellie geweest en gaat alleen naar de begrafenis. Op de begraafplaats ziet ze de grafsteen van Zerel Blum en realiseert Leie zich dat haar moeder daar begraven ligt. Een groot schuldgevoel maakt zich van haar meester en ze belandt in een diepe depressie. ‘Mijn hele leven heb ik gewacht op iets wat niet is gekomen’ en ‘Wie niet is kan ook niet schuldig worden verklaard’. Dirk, Anton en Meeus proberen ieder op hun manier met hun moeder om te gaan en haar bij hun leven te betrekken. Met behulp van medicijnen komt er een doorbraak, Leie begint weer te praten.

Het verhaal speelt zich afwisselend af tussen de tijd dat Leie opgroeit en de tijd met haar gezin. In ieder hoofdstuk komt één van de gezinsleden aan het woord. Dat geeft een goed beeld van hun denken. Ik vond het een zeer indrukwekkend boek, wat een debuut. Heel invoelend beschreven wat een depressie met je doet. En wat een mooi taalgebruik: “….Ik rolde van de berg en nu lig ik daar een beetje onderaan het veld te ruimen. Terwijl Dirk daarboven naar me op zoek is, lig ik plaats te maken voor iets wat mij vanbinnen op zit te eten, heel langzaam en knagend, als een blaaskoplarve die zich een weg knaagt in een bij…’

Jacqueline

Mijn naan is Jacqueline Oversteegen en ik heb altijd al veel van lezen gehouden. Tijdens mijn middelbare school periode werkte ik als vakantiehulp in de bibliotheek en daarna volgde ik de opleiding tot bibliothecaris. Dus boeken zijn een vast bestanddeel van mijn leven. Ik lees voornamelijk Nederlandse auteurs. Mensje van Keulen, Stephan Enter en Thomas Verbogt zijn een paar van mijn favoriete schrijvers.